سرتا پاش خاکی بود. چشم هاش سرخ شده بود؛ از سوز سرما. دو ماه بود ندیده بودمش.
حداقل یه دوش بگیر، یه غذایی بخور، بعد نماز بخون. سر سجاده ایستاد. آستین هاش را پایین کشید و گفت: " من با عجله اومده م که نماز اول وقتم از دست نره"
کنارش ایستادم. حس می کردم هر آن ممکن است بیفتد زمین. شاید این جوری می توانستم نگهش دارم.
یادگاران- کتاب همت
دوتایی با حاج احمد روی کاغذهایی درشت نوشته بودند:" الموت لامریکا". کاغذها رو لوله کرده بودند توی دستشون و کناری ایستاده بودند.
یکیشون مخ یکی از شرطه ها رو کار گرفته بود. اون یکی دست گذاشته بود پشت شرطه، مثلا گرم گرفته بودند. چند دقیقه بعد به هم اشاره کردند، دست از سر شرطه برداشتند و او راهش رو کشید و رفت.
سر و صدای عرب ها میومد. ریخته بودند دور و بر شرطه ی بی خبر از همه جا. بیچاره تازه فهمیده بود چه رودستی خورده. پشتش برچسب " الموت لامریکا" زده بودند.
یادگاران - کتاب همت
قصه همت بعضی صفحاتش مثل قصه خیلی های دیگر است و بعضی هاش فقط مال خود اوست. اوهم قصه به دنیا آمدنش هرچه بود، مثل همه ما، وقتی آمد گریست. بچگی کرد، مدرسه رفت. حتی گاهی از معلمش کتک خورد و گاهی به دوستانش پس گردنی زد. بعضی تابستان ها کار کرد. دوست داشت داروسازی بخواند ولی در کنکور قبول نشد. بعد دانشسرا رفت و معلمی کرد. او هم قهر و عشق، هر دو را داشت. خندید و خنداند. زندگی کرد. هم راه شد. رفت و گریاند. تنها چیزی که او را در این دور ماندنی کرد، راهی بود که به دل ها باز کرد و عشقی که آفرید. قصه زندگی او گاه صفحاتی دارد که به افسانه می ماندت اگر به آسمان راهی نداشته باشی.
یادگاران- همت
