اسفند 84 بود. برای اولین بار رفته بودم جنوب، مناطق جنگی. تا اون موقع حتی عکسش رو هم ندیده بودم . فقط چند بار اسمش به گوشم خورده بود. اتوبوس تو دزفول توقف داشت. یه نمایشگاه زده بودند از کتابای دفاع مقدس. رفتم یه چرخی تونمایشگاه زدم ولی هیچ کدوم از کتابا و نویسنده هاشون برام آشنا نبود. رسیدم به آخرین غرفه. داشتن صدامون می کردن بریم سوار اتوبوس بشیم که چشمم افتاد به عکسش رو جلد کتاب. نگاهش یه جور خاصی بود. کتابو برداشتم و اسمشو خوندم. یادگاران- کتاب همت.
از سربازی که مسوول غرفه بود قیمت کتابو پرسیدم و باعجله یه اسکناس از تو کیفم درآوردم و دادم بهش. نمی دونم اسکناس چند تومنی بود که ازم نگرفت و گفت پول خرد نداره. بهش گفتم من این کتابو می خوام، عجله دارم، پول خرد هم ندارم! پولو گرفت و رفت از غرفه های دیگه خرد کرد و آورد. سوار اتوبوس شدم و شروع کردم به خوندن کتاب.
یه احساس عجیبی داشتم. انگار پا تو یه دنیای جدید گذاشته بودم. هرچی بیشتر می خوندم ، بیشتر مطمئن می شدم که این آدم با کسایی که تا حالا می شناختم فرق می کنه، با همه آدم هایی که تو عمرم دیده بودم.
از اون موقع به بعد هر وقت کتابی درباره اش پیدا می کردم ، می خریدم. از آدم هایی که می شناختنش درباره اش می پرسیدم و خلاصه هر جور که بود سعی می کردم بیشتر بشناسمش. سال بعدش که رفتم جنوب، تو منطقه اروندکنار یه نفر چند تا عکس بهم داد که عکس حاج همتم بینشون بود . وقتی برگشتم خونه، با اینکه می دونستم برای خیلی از اطرافیانم عجیب به نظر می رسه، عکسو به دیوار اتاقم زدم و همین شد شروع رفاقت من با حاج همت.
تو این هفت هشت سالی که از اون ماجرا میگذره ، خیلی چیزا تو زندگی من عوض شده. عادت هام ، دوست داشتن هام، کارایی که می کردم، جاهایی که می رفتم و خیلی چیزهای دیگه. ولی درباره حاج همت هیچی برام عوض نشده. من هنوزم مثل گذشته و خیلی بیشتر از اون موقع دوسش دارم. می تونم به جرات بگم شهید همت بهترین دوستیه که تا حالا داشتم.
